Als we boven in de Big Horns mountains de laatste haarspeld bocht achter ons hebben begint de auto trillen. Al snel gaat het over in een alles overheersend rammelen en schudden. De linker achterband ligt er af. Helemaal aan gort!
Daar sta je dan in the middle of no-where met je gehuurde Silverado en geen bereik op je telefoon.

Hanneke heeft het gelukkig al een keer mee gemaakt en weet waar het gereedschap zit in de auto. Na raadpleging van de handleiding, veel gepiel en wat hulp van enkele schaarse voorbijgangers lukt het om de kapotte band te verwijderen en de reserveband los te maken. Vol vertrouwen in een goede afloop zetten we het reservewiel aan de as. Vol ongeloof constateren we dat het wiel niet past. De bouten zitten net op een andere plek.
Met enige verbazing en irritatie doe ik boven op de heuvel nog een poging het verhuurbedrijf te bellen. Voordat de verbinding verloren gaat, hoor ik dat de as een verloopstuk heeft dat verwijderd kan worden. Gewoon met de aanwezige sleutel. We gaan der voor.
Na alles wat we gedaan hebben, moet dit toch ook wel lukken.
Aan de verbazing komt helaas geen eind als blijkt dat de sleutel de verkeerde maat heeft. Ik verzin het niet!
Enigszins vertwijfeld doen we een stapje achteruit. We kunnen nu eenvoudig niet verder met het wisselen van de band. Ook het vriendelijke echtpaar dat ons helpt heeft geen alternatief. Ze bieden aan verder te rijden en in het eerste dorp hulp voor ons te regelen.
Een half uur later komt er een wagen van het bosbeheer langs. Ook zij zijn nieuwsgierig of we hulp nodig hebben. Ja dus… Zij hebben gelukkig een klassieke Engels sleutel in hun gereedschapskist zitten. Ze zetten zelfs het wiel er voor ons op. Als ze klaar zijn is de sleutel wel licht verbogen. Zo strak zaten de bouten. We zijn dankbaar voor hun hulp.
We kunnen eindelijk verder. We bellen het echtpaar dat hulp niet meer nodig is. Toch zeer bedankt! Fijn dat er zulke mensen zijn.
Als we in het donker arriveren op het kamp op de prairie is het kwart voor twaalf. Wat een dag.