Gemengde gevoelens.

Het voelt goed om weer naar huis te gaan en me weer bij mijn gezinnetje te voegen.

Aan de andere kant laat ik ook weer een soort familie achter.

De afgelopen twee weken hebben we gezamenlijk gegraven op de meest bijzondere Triceratops opgraving ter wereld.

We hebben weer bijzondere dingen gevonden.

Ons stekkie kent vooralsnog geen gelijke.

Hele dagen hebben we met de Denen een gedeelde passie samen gegeten en gewerkt.
We hebben met journalisten en gasten gezellige avonden gehad en ons regelmatig helemaal kapot gelachen.

Nu is de koek voor mij en een paar andere op.

We gaan naar huis.
Ik laat de de enorme prairie van Wyoming achter mij.

Anderen zetten nog tot 29 juni het werk voort.

Ook dan zullen er weer mooie dingen gevonden worden.
Uit twee dingen kan ik troost halen.

Er ligt ook nu nog weer zoveel dat er volgend jaar zeer waarschijnlijk weer een dig is en op vrijdag en zaterdag aanstaande ben ik weer in het lab van Naturalis.
Nu eerst nog even naar huis vliegen.

Terwijl ik dit type vlieg ik naar Chicago.

In mijn eentje.

De rest heeft een latere vlucht.

Als alles goed gaat, land ik op 20 juni om 9.20.

Wel apart om je verjaardag met jetlag te beginnen.