In augustus 2019 mocht ik aan de slag op de nieuwe site. Weer een heel bijzondere site en heel anders dan ik gewend was de afgelopen vijf jaar.
Een paar verschillen:
-de dino’s zijn nog groter! Langnekdino’s hebben nog grotere botten dan Triceratopsjes.
-we graven in een jong deel van de Morrison formatie, circa 160 miljoen geleden. In tegenstelling tot de Hell creek die “slechts” 67 miljoen jaar oud was.
-de Triceratops site deed Naturalis alleen. Deze site is van Childrens museum uit Indianapolis. Met nog twee andere onderzoeksinstituten wordt er intensief samen gewerkt om botten de grond uit krijgen.
-we kamperen niet op de site. Mountainlions en beren maken de kust daar onveilig. Elke dag rijden we een half uurtje om er te komen. ’s Morgens moet je dus goed nadenken over je spullen en de lunch.
-Het toilet heeft niet langer een prachtig panorama view. We moeten het doen met een blauwe Dixie.
-de bijzondere vondsten. De bewaring is meestal prachtig. Het jonge deel van de Morrison formatie is weinig toegankelijk en kent daarom waarschijnlijk nog veel nieuwe dino soorten. Erg spannend!
-de groep is weer gezellig. Erg leuk en leerzaam om samen met het Childrens Museum op te graven.
-prachtige natuur. De prairie hebben we ingeruild voor een wat bergachtig landschap met een grillige westernachtige setting en mooi gekleurde gesteenten.Ons ritme bestaat uit 6 uur(voor mij zelfs 5.30) op staan en om 7 uur naar de site rijden.
In dat uurtje wordt er ontbeten en moeten we water, ijs en de lunch regelen. Met een beetje geluk staan we dan om half acht op de site.
Vervolgens een korte briefing voor de werkverdeling. Een uurtje lunch en dan om 5 uur, half zes huiswaarts.
Dat is best zwaar kan ik je zeggen. Af en toe rust nemen is dus niet onbelangrijk.
Als de groep een dagje naar Yellowstone gaat, blijf ik op kamp. Ik ben daar al een paar keer geweest en kijk uit naar de ammonieten die in de buurt te vinden zijn.
Helemaal uitrusten is dat niet. Ik zal moeten lopen (alle auto’s zijn weg). Enkele reis blijkt iets van 6 kilometer te zijn. Heen en terug blijkt voldoende voor meerdere blaren en beetje spierpijn. Hoezo een rustdag? 😉
Toch ben ik blij met de opbrengst. Drie/vier mooie exemplaren van Rheaboceras uit het laatste stukje van het Krijt (circa 70 miljoen jaar oud). Eén ervan is een legpuzzle van minstens 50 stukjes. (Terug in Nederland krijg ik die wel weer in elkaar. )
De dag sluit ik af met een gezellige maaltijd met Anne Schulp en de Indianapolis-leiding Phil en Victoria. Daarna kan ik op tijd naar bed. Heerlijk! De rest is pas na een lange rit om half twaalf weer op kamp. Ik merk daar weinig van.
De pers heeft weer veel belangstelling. Het jeugdjournaal besteedt er aandacht aan net als de BBC en omroep West.
Hier zie je een filmpje van het Childrensmuseum uit Indianapolis over de opgraving: