Het laatste blog is altijd een lastige voor mij.  Wat valt er nog te melden? De laatste dag is iedereen druk bezig met opruimen en vraagt zich voortdurend af: ben ik nog iets vergeten in te pakken?

Ook in het veld is iedereen druk met afsluiten. De laatste dingen moeten gegipst en we willen het veld klaar maken voor groep 2. 

Vooral nu er enkele dagen tussen ons vertrek en de aankomst van de volgende groep zit, is het belangrijk om de site goed aangeharkt en veilig achter te laten.

Net weer thuis staat je hoofd ook helemaal niet naar een blog. Je hebt jetlag en je pakt thuis en op je werk de draad weer op (of althans dat probeer je).

Na een kleine week thuis is er toch wel het één en ander te melden.

Groep 2 is gearriveerd op kamp. Wat later dan gepland. Een gecancelde vlucht als gevolg van onweer was een ondubbelzinnige hint van moeder natuur dat de echte zomer wat haar betreft nog niet is begonnen. 

Van Hanneke -onze kampduizendpoot- begreep ik dat het onweer om 3 uur ’s nachts daar behoorlijk los ging. Aan het begin van de middag (05:30 lokale USA tijd)  kreeg ik van Hamilton (de host van het erf waar we met onze tentjes verblijven)  foto’s waar je niet vrolijk van werd. De belangrijkste toegangsweg naar de site: afgesloten!

De weg blijkt deels te zijn weggeslagen door overstromingen. Onvoorstelbaar!

Ik hoop voor hen dat omstandigheden snel beter worden. Dit is geen fijne start voor groep 2.

Thuis pak ik mijn hobbies weer op. De Tanziniaanse zonnestenen gillen om geslepen te worden.

Vandaag (zaterdag) heb ik Sylvan op bezoek. In april heeft hij in Charmouth in Groot Brittannië in een nodule een bijzondere fossiele vis (een Dapedium sp.) gevonden. Waarschijnlijk 180-200 miljoen jaar oud. Toevallig had ik het op Twitter al gezien.

Aan zoiets moois en zeldzaams moet je niet zonder ervaring prepareren. Ik ben daarom vereerd om deze prepareer klus te mogen klaren. Een erg leuke uitdaging en zeker iets waar ik de komende tijd over ga Twitteren/bloggen. Een beginnetje bij de kieuwen is er al.