Na de vlucht van ons leven begint op Washington voor ons een strijd tegen de klok.
We hebben een uur en drie kwartier om door Immigration en alle controles te komen.
Er zijn er twee die voor het eerst naar de VS gaan en dat betekent een zwaardere controle bij Immigration.
Het boarden is al begonnen al ze klaar zijn.
We hebben slechts twintig minuten om hele vliegveld door te komen.
Ik ren met Pim vooruit om het vliegtuig eventueel nog te laten wachten.
Vijf minuten voor vertrek zijn we er.
Ook de rest komt net op tijd binnen.
Ik zweet als een otter.
Vast niet prettig voor de man naast mij in dit veel kleinere model vliegtuig.
Maar: Denver here we come!
In Denver hebben minder tijd, maar we hoeven niet door Immigration.
Even voor de landing worden we getrakteerd op nog wat turbulentie.
Op het vliegveld blijkt dat dat niet het enige weerfenomeen te zijn.
Als we bij de gate zijn aangeland met wat te eten doemt er een enorme onweersbui op die al het grondpersoneel naar binnen jaagt.
Uiteindelijk wordt de vlucht met bijna een uur vertraagt.
We stijgen op in de stromende regen met de mededeling dat het even buiten Denver prima weer is.
Dat blijkt gelukkig te kloppen. Om tien uur landen we.
We zijn er… of eigenlijk nog niet helemaal… er rest nog een autoritje van ruim twee uur.
Even na twaalven lokale tijd arriveren we in the middle of nowhere. We mogen ons tentje opzetten in het donker. Als ik in mijn bedje kruip ben ik ongeveer 26 uur wakker geweest, waarvan ik er 20 gereist heb.